Alley scopulus – ლოდების ხეივანი , კლდეს მოწყვეტილები

Alley Scopulus

Alley scopulus – ლოდების ხეივანი , კლდეს მოწყვეტილები

Alley scopulus ლოდების ხეივანი, ანუ როგორ აზროვნებენ კლდეს მოწყვეტილები. (წიგნის სერიიდან ANIMO)

– ჰმ, რითი დავიწყო? აქ რთულია, ცალს სახადად მოპასუხობა!

ჩემი ცხოვრება ბუნდოვანია, უფრო მირაჟი. უცვლელი ცვლადების ცვლადი კომბინაცია. ვხედავ, ვაკვირდები და მეორედება, მეორედება, ანუ აზრს გამოცლილია. წინა დღე მზგავსია დღევანდელისა, ხვალ რატომ უნდა იყოს სხვა, იგივ უკეთესი? თუ არ ვცდები რეალისტი ვარ, ან და უიმედო. შესაბამისად მოლოდინი არ მაქვს, რომ რაიმე თავისით შეიცვლება. არც იმის მწამს, რომ შემთხვევით შეიძლება კეთილი შეგემთხვას, არც იმის რომ თუ სწორად იცხოვრებ დაგიფასდება. მე არ მწამს ღმერთის, ან უფრო იმ ღმერთისა, რომელიც წამთ იმათ. მათი ღმერთი მათივე ხატად არს ქმნილი და არა პირიქით.მე ვერ დავიბრალებ, რომ ვიცი ღმრთისა რაობა, მაგრამ მაქვს წარმოდგენა, ბუნდოვანი, ისეთივე როგორიც ცხოვრება არს. არ განვსჯი და რადგან მათთვის ასე უფრო მისაღები, მარტივია და თუ შველის ამაოებას არა ვარ წინააღმდეგი ჰყავდეთ ისეთი ღმერთი როგორიც სურთ. მე კი ვიქები მარტო, მაგრამ სუფთა და არაფრის მოლოდინში. ცოცხლობენ იმედით და იმედგაცრუებებით. ფიქრობენ, რომ სხვა დროს, სხვა გარემოებაში ან ადგილას სხვანაირად შეიძლებოდა მომხდარიყო. ცდილობენ ცვლილებისა, იგივ ფერიცვალების გარეშე მიაღწიონ მიზანს. ცდიან, კიდევ და კიდევ. და თუ ვერა არღვიონ კლდე აღმართული იგი, მოუფიქრებენ მიზეზს, გამართლებას, რომ უსუსურობა თავიანთი დაუნახაობისა, გადაფარონ, გადაჩქმალონ. ტყუილს ეტყვიან თავსა თვისსა, რომ ისევ იქ დარჩნენ საიდანაც დაიწყეს. მე ასეთი არ მყვარებია, არც შემშინებია, უბრალოდ შემცოდებია. ალბათ ესაა ჩემი მოტივი დახმარებისა, რამეთუ დაუცველნი არიან, უსუსურინი სურვილების, წარმოდგენებისა და ოცნებების წინაშე, რომ მხოლოდ შეცოდებით თუ გაუგებ მათ. ვცდილობ, ძალიან ვცდილობ, რადგან მეც მაქვს დაფარული რა. და რომ არა ნაკლი იგი არცერთი მათგანი არ დამჭირდებოდა, არც შეცოდებით შევინდობდი რომელიმეს. მე მარტო ვარ, საშინლად მარტო და არ მეშინია. უბრალოდ ტვირთია რომელიც მაწევს, რაც მივხვდი თუ ვარ ვინა! მეგობარი შემხვდა, რომელსაც ხშირად ვჩუქნი, მითხრა რომ ბებია გარდაეცვალა და გზის ფული არა ჰქონოდა. მივხვდი, მატყუებდა და არ შემიმჩნევია. გაჩნდა სურვილი ჩემში, არა იმიტომ რომ არსებობდა ალბათობა ბებიის გარდაცვალებისა, არამედ იმიტომ რომ მატყუებდა. რადგან მას შეეძლო მიზეზით ტყუილი ეთქვა, იყო მონა იგი თავისი სურვილისა ან და გარემოებისა, ამიტომ მომინდა დავხმარებოდი. უცნაურია ეს მექანიზმი ჩემში. გაუგებარი. დახმარების სურვილი ნაკლოვანებების საპასუხოდ. არ ვიცი რამდენად სწორია, ან ვინ უნდა იყოს მსაჯული ჩემი, მაგრამ ნამდვილად უცნაურია!

– მე არ დავრჩები, ან გავჩერდები შენ და საპასუხოდ! – მიუგო ადვენამ – მე ვისაუბრებ. დაე მიპოვო არსით სხვაობა!

o ჩემი ცხოვრება გზა სიზმარია, ბუნდოვანი და გაუგებარი. არ ვიცი საით უნდა წავიდე, ალბათ არ მაქვს მიზანი, წერტილი სადაც მივალ და ვიტყვი, რომ მორჩა ახლა შემიძლია განვისვენო, ანუ დავმშვიდდე. არის ჩემში რაღაც ძრავი ან მექანიზმი, მამოძრავებელი, მაგრამ მიმოფანტული და დაუზუსტებელი. ბევრ რამეზედ ვკარგავ დროს და იშვიათად თუ მაქვს შედეგი. უძღები ვარ, დაუმთავრებელი და ალბათ ესაა გაურკვევლობისკენ სვლის მექანიზმი. მეფიქრება, რომ მარტო არ ვარ, მზგავსნი ბევრია, დაუცხრომლად დაუზუსტებელი. უმიზნოდ მცხოვრებნი, უბრალოდ გზაზე რომლის ბოლოს სიკვდილია და ეს გზა ქრება მათთან ერთად, რამეთუ არაფერს ტოვებენ. ცოტაა მათში ისეთი ვისაც თავი გამოუჩენია და განადიდებენ, ალბათ სწორადაც. მე არ ვწერივარ მზგავსთა სიაში. მინდა კი? ვფიქრობ არა. მე ნავი ვარ, ან უფრო ტივი, თუ დავაკნინდები უფრო მორი მდინარის მღვრიე ზედაპირზე. მაშინებს? არა, მე ბედნიერი ვარ თუ ტივტივისას მორევი შემხვდება, რაიმე თავგადასავალი. მახსოვ ყოველი და მონდომებულად ხშირად ვიგონებ, არ დამავიწყდეს, ამის მეშინია. მეფიქრება, რომ მხოლოდ მათ აქვთ ჩემს ცხოვრებაში მნიშვნელობა, დანარჩენი კი ამაოებად ქმნილია. და გამო მე სიკვდილისა დიდი შიში მაქვს. მეშინია რომ დაიკარგებიან, დროს გაყვებიან, ან ჩემთან ერთად დაიმარხებიან.

– მე ვფიქრობ, რომ შეუძლებელია ითქვას თუ რომელია სწორი! – პეტრამ ლოგოსი ინება

o ვფიქრობ, ყველამ ისე უნდა იცხოვროს როგორაც მისთვისაა სასურველი, უფრო მეტიც ისე როგორც იმ წამს სჭირდებოდეს. რადგან არსებობს მომენტი და გადადებული ვერა სიტკბოს იძლევა თუნდაც საოცნებოდ გაკეთდეს, მოხდეს ან მოევლინოს. არ არსებობს სხვა დროება, თუ მიზანი ბედნიერებაა, ანუ კმაყოფილება არსებულით. რადგან ეს ასე არაა, იბრძვი, მანევრირებ წონასწორობის საპოვნელად. არ მაწუხებს მზგავსი ჭირვეულობა, გავმდგარვარ და შორიდან ვუცქერ ამაო მცდელობას, რადგან ხანდახან გაჩერებაა მთავარი, მაგრამ დაქოქილები ვერა ხედავენ მას. რომელი სჯობია კაცსა, დიდხანს დგომა მიზანთან თუ დიდხანს სირბილი მიზნისკენ? ჯერ კიდევ გაურკვეველია, ან და რატომ უნდა გაირკვეს, რამე თუ არ ძალგიძს გააზრება მიზნის არ არსებობისა. ვიღაც იტყვის ჩვენ თვითონ ვანიჭბთ არსსო, ან უფრო მეტნი, ყველას თავისი დანიშნულება აქვსო. საუბრობს ეგო და მეტი არაფერი. რაღაც მისია აჰკიდონ თავიან თავს და ამ ტვირთის ქვეშ განვლონ მთელი ცხოვრება ვიდრე სიკვდიმდე, იმედით და თან იწუწუნონ, ზოგან იტრაბახონ ამა სიმძიმით. ხანდისხან, ანუ უფრო ხშირად მათ ამ საზიდავს გარემო თუ აჰკიდებს და როგორც წესი ეს ტვირთი სიტყვა არათი აღიწერაბა. არ შეიძლება, დაუშვებელია და ყველა სინონიმნი მათნი როგორც მძვინვარე კედელი აღიმართება და ისინიც ემონებიან. ემონებიან შიშით, “ვაი თუ” შიშით. არ ვიცი რატომაა მათში მონობის სურვილი, იგივ მორჩილებისა. ალბათ იმიტომ, რომ ეშინიათ პასუხისმგებლობისა და განსაკუთრებით პასუხისმგებლობისა თავიანთი საქციელის მიმართ. ამიტომაც თავისუფლებას ცვლიან უპასუხისმგებლობის უფლებაში. გადასცემენ ვინმეს, გადაებარებიან და შემდგომ ემორჩილებიან. ის კი ხან კარგი პატრონია, ხანაც ცუდი. მაგრამ მონას უკვე აღარ აქვს ნება, შესაბამისად გვიანია. მაშ მონა თუ შეიძლება იყოს ბედნიერი, რადგან ბედნიერება არს თვითონ მიზანი?

– ასეა! – უპასუხა ადვენამ

o მონა შეიძლება იყოს ბედნიერი, თუ დაივიწყებს, რომ ოდესღაც თავისუფალი იყო. უფრო მეტიც მან ისიც უნდა დაივიწყოს, რომ წინაპრნი მისნი ყოფილან თავისუფალნი. მას არ უნდა ჰქონდეს მაგალითი. ანუ მონობა მოსული, ობიექტური მდგომარეობაა, რადგან არ იცის ალტერნატივის არსებობა და როცა საბოლოოდ შეეგუება, თუნდაც აჩუქო თავისუფლება ის ვერ გადაეჩვევა შეძენილ წესებსა და ჩვეულებებს. უარესი, განთავისუფლებული მონა თავისუფლების უვარგისი მასწავლებელია და შთამომავლობას, მიუხედავად თანდაყოლილი თავისუფლების ნიჭისა აბრკოლებს და ბოჭავს. დოგმატურ არას დაუსვამს და ეტყვის რომ ეს ტრადიციაა.შთამომავლობის გადასაწყვეტია ემორჩილოს მონა წინაპარს თუ არა, მაგრამ სანამ წინა ცოცხალია რთული ხდება დაკვალული გზიდან გაუკვალავში გადახვევა. რამეთუ სწორედ გაუკვალავშია თავისუფლება.

– გეთანხმები! – პეტრამ კისერი ისწორა და კმაყოფილებით გადმოხედა.

o აგერ უკვე საუკუნეებია აქ ვდგავარ, მრავალგზის მინახავს ერთურთის დამონება და ხშირად მაოცებდა მონათა ნიჭი ახალი ბატონის პოვნისა. ისიც მინახავს, რომ ამა ბატონის დაღუპვის მიზეზი დამონებულთა მონური თვისებები გამხდარა. მონას არ უყვარს ბატონი, მას ეშინია! ეშინია არა წკეპლისა, არამედ მონური კომფორტიდან ამოვარდნისა, ამოვარდნისა უპასუხისმგებლობის მდგომარეობიდან. ამიტომაც მთელი არსებით ეწინააღმდეგება დადგენილი ცხოვრების წესთა გარდაუვალ ცვლილებას. აწ ამავე შიშის გამო დაკარგული აქვს ქველისა კეთების ძალი და ხშირად წყურვილი. გასჩენია მონასა სურვილი კეთილი და საზოგადოდ მარგებელი, მერე კი ბრძანებას დაჰმორჩილებია. ხოლო ქველი ისეთი რამაა გაჩენის მომენტში თუ ხორცი არ ასხი, იკარგება ნელდება და ქრება. რადგან ქველი არს გრძნობა და არა უგრძნობი ფიქრი. გრძნობა კი მერყევია თუ მას პრაქტიკული გამოყენება არა აქვს.არს გარემოებათა უხილავი ჯაჭვით შეკრული მომენტი და არ გამოყენებით იღუპება სილამაზე, ვერ იფურჩქნება, უჩინარდება და აღარ მოაქვს სიკეთე. არა და ქველი არს მქნელი ყოველსა სათნოსა და სილამაზისა. არა არს ძალა უმეტესი ქველისა, უსულოსა ანდაც სულიერსა შესძინოს დახვეწილი მშვენიერება. უგულო და უსულო სილამაზე ფანდია, ხაფანგი, ხრიკი ამაოებისა. სწორედ ამ ფანდში მოხვედრილს ვხედავ მათ, რამეთუ უჭირთ გარჩევა წინ დებულისა, იგივ მდგომისა. ხშირად წინაშე არსი არს დამალული და იშვიათნი თუ გახსნიან ნამდვილობას, იპოვიან ან და იცნობენ. დაბნეულნი, გზა აბნეულნი განწირული შეცდომებისთვის ვერა ასცდებიან. ეს არის გზა მათი, დაუცხრომელი და დაუდგომელი. ასე თუ იპოვიან თავიანთ თავს და ვინც ვერა იდგეს როგორც ვდგავარ მე, ბუნდოვნი და გაურკვევლი.

– აქვს ყოველივეს ქველება. არ მინახია უნიჭო, არ მინახია უგულო, არ მინახია ყველა გზის უ , ანუ უქონო. არჩევანი კი მათი არს რას აირჩევენ იმ იარაღთაგან რაც მათთვის თანდაყოლილია. ხშირად, უმეცრად ფიქრობენ, რომ არჩეული გზა არასწორია. მათ არ იციან, რომ ნებისმიერი გზას რომელსაც ბოლომდე არ მიიყვანენ ყველა მცდარია. უჰ რამდენი მინახავს გაჩერებული, უკან დახეული სხვა მხარეს გადახვეული და მიკარგული, დაბნეული ან აბნეული. და რა აზრი აქვს ცხოვრებას ასეთს თუ ვერ ივარგე, თავს არ გამოადექ ანუ ვერ იპოვე ის რაც უნდა დაგეტოვებინა, დროებით მოვლენილს ამა გარსში, რომელსაც სხული ჰქვია. მე მეშინია სიკვდილის რადგან არ ვიცი მივიყვანე თუ არა რომელიმე ბოლომდის, ან რომელი ვარ მგზავრი თუ გზად დაგებული.

– გახედე ხევს, გახედე ხეივანს, გახედე იქ ურიცხვი კლდე, ანდა ლოდი, ანდა ქვა. მათ სძინავთ. უფრო მეტს კი არასდროს გაუღვიძია. ყველა პეტრა თავის ადვენას ელოდება და რადგან ჩვენ ვსაუბრობთ შენი ეს გზა აქ დასრულდება.

– მე დაღლილი, იგივ გათანგული, დაქცეული მცდელობებით მიუღწევლისა. აღარა ძალმიძს, ეს ალბათ ბოლოა.

– მაშინ გადი, იპოვე ალაგი იგი და დადექ მანდ სანამდის მზე ამოსულა. იყავი მშვიდად, მაშ უშფოთველად და როგორც კი სხივი ეხება კანსა შენსა, გაყუჩდები ვითა პეტრა სანამდის შენი ადვენა მოვა შენად. მე კი გახსნილი და აწი ღია, ანუ ხსნილი, გავუყვები გზასა ჩემსა ბუნდოვანსა იგივ ურკვევსა და თან წავიღებ შენად მოტანილ უცხო იმედსა

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *